In veel hedendaagse analyses van onze samenleving klinkt de klacht over doorgeschoten individualisering en groeiende eenzaamheid. Als oplossing wordt vaak ‘verbinding’ gepredikt — ook door psychiaters, die wijzen op volle wachtkamers als gevolg van een gebrek daaraan. Maar wat wordt er eigenlijk bedoeld met ‘nieuwe verbinding’? Terug naar de zuilen, dorpsgemeenschappen of vakbonden van vroeger, waarin velen zich juist beklemd voelden? De oproep tot verbinding blijft vaag zolang niet duidelijk is hoe die eruit moet zien.

Dit boek stelt de alomtegenwoordige slogan van ‘verbinding’ ter discussie. Als er al behoefte is aan nieuwe vormen van verbinding, dan moet die gestoeld zijn op een visie op het sociale die ruimte laat voor individuele eigenheid. Het boek onderzoekt daarvoor het denken van Emmanuel Levinas, die socialiteit juist baseert op de scheiding tussen mensen — een paradoxale maar diepzinnige voorwaarde voor werkelijke ontmoeting.
De relevantie van Levinas’ gedachtegoed wordt getoetst aan de praktijkervaringen van psychiaters die actief zoeken naar nieuwe vormen van verbinding. Daarmee richt het boek zich zowel op filosofen met belangstelling voor maatschappelijke kwesties als op ggz-professionals die reflecteren op hun werk.